Whether it is bread or fuel or voting queue, Iranians consider a queue for something as a sign of its importance, quality, or expediency. It seems as if queues are part and parcel of any procedure or movement. There seems to be a mutual connection to queues; where there is no queue to squeeze ourselves in, we just pass by where we should have hesitated and observed.
Queues are made up of people or made by bureaus. Deductions, subsidies, traffic, dearth, or just enticing others to file in; these are the reasons queues profligate. Sometimes, to make ourselves distinct from the pack, we just walk out of a queue; but even when we forebear and pace on to the fore, we have traded part of our life, energy, and nerve for what we achieved by waiting for our turn. Queues bite away part of our life each time we join them to grab a bite.
The maker of these fabric sculptures tries to depict individuals who spent a lifetime promoting the art and culture of their homeland and, instead of enjoying a retirement, were retired to queues where they would wait out the remainder of their lives in waiting for sundries of a livelihood.
از نان و نفت تا انتخابات، صف در ایران بیانگر اهمیت، ضرورت یا مرغوبیت است. گویی کارها بدون صف پیش نمیروند. ارتباط ما با صفوف، دو طرفه است. بارها پیش آمده که چون صف نبوده، از جاهایی که باید میایستادیم، بی تفاوت عبور کردهایم!
صفها را مردم یا ادارهها میسازند. با دلایلی مثل تخفیف، ترافیک، کمبود، کیفیت، تاخیر یا صرفاً برای جلب توجه!
گاهی بدون نتیجه از صف بیرون میآییم اما حتی زمانی که به هدفمان میرسیم، بخشی از عمر، اعصاب و انرژی خود را در صف جا گذاشتهایم. صفها تکهای از زندگیمان را میگیرند تا بلکه در ازای آن، گرهای ریز یا درشت از زندگیمان را بگشایند.
آفرینشگر اين مجسمههای پارچهای، کسانی را نشانمان میدهد که عمرشان صرف بالندگی هنر و فرهنگ در سرزمینشان شده. اما در دوران کهولت جای چشیدن طعم گس بازنشستگی، دائم باید تلخی صفها را مزمزه کنند. همگی وقتشان را در صفوف مختلف هدر میدهند.